Ben Masumum (!)

Hukuk dilinde “Kamu Davası” diye bir kavram vardır. Sadece bir bireyin diğer bir bireye karşı açmış olduğu hak davası değildir: bireyin, topluma veya bir kurum tarafından konulmuş kanunun oluşturduğu yasal hak mağduriyetinden ötürü açılan bir davadır. Davanın sonucu açan kişiyi değil de tüm kamu anlamıyla herkesi ilgilendiren durumdur. Esasında buradaki nüans, hukuk devletlerinde bireysel hak mağduriyetlerinin devlet eli marifetiyle takibe alınan süreç ve sonuçtur. Yani güçlünün değil, hak sahibinin galibiyetidir. Kamu davasına biraz mecaz yüklediğimizde ortaya çıkan kavram açmazı tam bir kafa karışıklığı.

Bugün hayata dair şikâyet ettiğimiz ve serzenişte bulunduğumuz ne varsa aslında bir hak gasbının ilahi tecellisi olabilir. Mesela eğitim ve öğretim metotlarımız arasından merhamet duygusunu çıkarırsak katiller, infak ve yardımlaşma motivasyonunu ihmal edersek hırsızlık artar. Bu örnekleri kamusal ve bireysel anlamda çoğaltmak, adalet ve liyakatin katlinden söz etmek mümkün. Psikolojik bozukluklar, sürekli aç ve kem gözler, insanın kendi zihnin yaptığı bir kaostur. Bizler için mükemmelleştirilmiş ilahi yasalar, yasa koyucu ve koruyucu aşkın güç tarafından, hak mağduriyeti oluşmaması için her an aktiftir. Konunun adalet kavramı da burada yatar. Yaşam sürecinde ihmal ettiğimiz merhamet, erdemlilik ve kahramanlık kavramları, kozmosun sahibi tarafından sonuçlarının gözler önüne serilmesinden ibarettir. Seçenek ve tercihlerimizi özgür irade ile yaptığımıza göre, hoşnut olmadığımız veya serzenişte bulunduğumuz sonuçları biz üretmiş olduk. “Yaşam Takımları”nın liderlik, bilgelik ve özgürlük mottosu şimdilik serzenişlerimiz için bir çare üretiyor gibi.