Bazen özgürlük, bazen de mutluluğun resmini yapmaya çalışıyorum zihin dünyamda. Her ikisi de tamam sanki. O zaman da yalnızım tanımlı dünyamda. Bencil bir ütopya, kimsecikler yok ortalıkta. Tam olarak istediğim bu değildi diyorum kendi kendime. Tekrar tekrar giriyorum aynı döngüye, gerçekten mutlu olmak için özgür mü olmam gerekir, özgür olmak için mutluluk şartı var mı? Tersten bakıyorum dünya ya özgür mü diye. O da kurtulamamış henüz güneşin ekseninden, özgürleşememiş muhtaç olduğu güneşin ısı ve ışığından. Peki, sen nasılsın diyorum dünyaya “nasıl olayım gecem de var gündüzüm de” diye cevaplıyor sorumu. Öyle ise şöyle bir çıkarım yapıyorum; özgürlük ve mutluluk koşullu değil, tutsak olmayan bir bağlılık halidir. Tıpkı evli çiftler, toprak bitki, bitki insan, insan ve doğa gibi. Özgür ve mutlu olmak için diğerinin yok olmasına gerek yok. Özgürlük ve mutluluk zıtlıklar içinde ki ahengi görebilme yetisidir. Eğer renk körü değil isem, gecede süzülen ay ışığını, parlak yıldızları, gündüz ortaya çıkan gökkuşağını fark etmem gerek. Olmuyorsa bir “yaşam ustasından” kornea tedavisi görmem gerek diye mırıldanıyorum kendi kendime.
Yaşam Takımları™ sitesinden daha fazla şey keşfedin
Subscribe to get the latest posts sent to your email.