Mutluluğun Resmini Neden Yapamıyorum?

Okuyorum, dinliyorum ve düşünüyorum. Tüm bunların ardından kendime soruyorum: Neden mutluluğun resmini yapamıyorum? Neden ütopyamdaki hayat tarzını yaşayamıyorum? Neden sürekli kendimle çelişiyorum? Neden sürekli kendimi ispat zorunluluğum var? Okuduklarım, dinlediklerim zihnime niçin selam, esenlik yerine gerginlik ve kaos getiriyor? Sevgi, muhabbet duyma, ihsanda bulunma yerine neden itaat etme, biat etme var? Gönüllülük yerine neden zaruret var? İçinde ki “ben” bencilliği dışarı çıkmak istiyorum, eğer hayat (günlük karşıma çıkan eylem ve muameleler) ilişkilerimde bir fitne (karışıklık, kargaşa, geçimsizlik, huzursuzluk) var ise, yüzde yüz sebebinin ben olmadığına kanaat getiriyorum. Çünkü hayat sadece benden ibaret değil, hayatımda o, bu ve şu var. Çok seçenekli ham ve tarifine uygun olmayan ilişkiler tanımsızdır ve tanısızlık zordur. Zor olanda her zaman yorucu, yıpratıcıdır ve ömür törpüsüdür. Daha sade, daha basit, ancak bir o kadar anlamlı, yaşamaya değer hayatı ve ilişki yumağını ben sadece “Yaşam Takımları” ile buldum.