Aladağda Bir Ağaç Olmaya Dair…
Sevgili Güz,
Ben Aladağda bir meşe ağacıyım. Sert kabuklu palamutlarım var benim.
Elden ele yumuşak bir hediye olur dolaşırlar…
Dallarım, geniş bir yelpaze gibi yayılırlar yer ile gök arasında
Işıktan kaçan karanlık güpegündüz bir gölge gibi saklanır serinliğimde.
Süzülür gökte pamuk beyazı bulutlar, rüzgar estikçe hızlanır, rüzgar soluklandıkça yavaşlar bu akış…
Bulutlar, bazı bazı gün ile benim aramda bir arabulucu. Eş kılar bizi.
Güneş benden güçlü fakat bulut aramızda beyazın masumiyetini umarsızca kullanırken gün ve ben eş olur eşit oluruz…
Işte bu anlarda ben kendimi bir meşe ağacından ziyade hissederim.
Toprak bana can veriyormuş değil de ben ona olmuşum hayatın kaynağı gibi.
Gibi…
Aladağda Bir meşe ağacıyım ben, toprağa kök salmış, sabit ve durağan…
Yere yayılır göğe saçılırım ama sınırlı ama dar…
Güneş nerde ben güneşte neredeyim?
Güneş, o yüce bir yaradılış ve ben bir meşe ağacıyım, ben yüceliğin zerresinden küçük, ufak; küçücük ufacık bir pay edinmiş incecik bir ipte koptu kopacak yandı yanacak kavruldu kavrulacak…
Aladağda Bir meşe ağacıyım ben, dallarım rüzgarda salınır, karanlık benim serinliğimde adına gölge demiş ve bulut ne de cömert bana karşı eş kılmaya didinir günü bana…
Aladağda cüretkar bir meşe ağacıyım ben
Hangi ağaç güneş ile kendini eş değer bulur?
Bağışlayın cürretimi fakat sizler benim yerimde olsaydınız eğer…
Bununla yetinmek mümkün görülmezdi gözünüze
Söküverirdiniz köklerinizi topraktan ve peşlerdiniz boşlukta size cesaret veren o ilhamı…
Bu ilham ki, bana verilmek istenilen bir şey değildi.
Birileri geldi buraya, oturdular gölgeme, kendi aralarında birbirlerine ilham olmaya gönüllü sürekli vermeye istekli verdikçe kazanmanın bilgeliğine varmış birileri…
Almak istemeyenlerin payını ben aldım
Aldım da böyle bir cesaret ve ilhamı tanımayanlara cüretkar oldum.
Bana inanın!
İnanmıyorsanız göle sorun.
Haydi sorun, bakın bakalım ne diyecek sizlere…